Qui-vere falsone, quaerere mittimus-dicitur oculis se privasse;

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Sed ille, ut dixi, vitiose. Quo studio Aristophanem putamus aetatem in litteris duxisse? Innumerabilia dici possunt in hanc sententiam, sed non necesse est. Aliter enim explicari, quod quaeritur, non potest. Duo Reges: constructio interrete. Qui autem voluptate vitam effici beatam putabit, qui sibi is conveniet, si negabit voluptatem crescere longinquitate? Ergo hoc quidem apparet, nos ad agendum esse natos. Quid enim me prohiberet Epicureum esse, si probarem, quae ille diceret?

Si longus, levis.: Huius, Lyco, oratione locuples, rebus ipsis ielunior.
Facete M.: Est igitur officium eius generis, quod nec in bonis ponatur nec in contrariis.
Bork: Graecum enim hunc versum nostis omnes-: Suavis laborum est praeteritorum memoria.
Memini vero, inquam;: Primum Theophrasti, Strato, physicum se voluit;
Bork: Hic nihil fuit, quod quaereremus.
Bork: Iam illud quale tandem est, bona praeterita non effluere sapienti, mala meminisse non oportere?

Primum in nostrane potestate est, quid meminerimus? Mihi quidem Antiochum, quem audis, satis belle videris attendere. Roges enim Aristonem, bonane ei videantur haec: vacuitas doloris, divitiae, valitudo; Bork

Expressa vero in iis aetatibus, quae iam confirmatae sunt.
Quae sequuntur igitur?
Ita relinquet duas, de quibus etiam atque etiam consideret.
Hoc loco discipulos quaerere videtur, ut, qui asoti esse velint, philosophi ante fiant.
Quamquam tu hanc copiosiorem etiam soles dicere.
Quicquid enim a sapientia proficiscitur, id continuo debet expletum esse omnibus suis partibus;

Ita enim se Athenis collocavit, ut sit paene unus ex Atticis, ut id etiam cognomen videatur habiturus.
At miser, si in flagitiosa et vitiosa vita afflueret voluptatibus.
An est aliquid per se ipsum flagitiosum, etiamsi nulla comitetur infamia?
Haec bene dicuntur, nec ego repugno, sed inter sese ipsa pugnant.

Nam quod ait sensibus ipsis iudicari voluptatem bonum esse,
dolorem malum, plus tribuit sensibus, quam nobis leges
permittunt, cum privatarum litium iudices sumus.

Quodcumque in mentem incideret, et quodcumque tamquam
occurreret.

Sed quid sentiat, non videtis. Rhetorice igitur, inquam, nos mavis quam dialectice disputare? Nunc ita separantur, ut disiuncta sint, quo nihil potest esse perversius. Expectoque quid ad id, quod quaerebam, respondeas. Itaque eos id agere, ut a se dolores, morbos, debilitates repellant. Quid, si non sensus modo ei sit datus, verum etiam animus hominis? Quorum sine causa fieri nihil putandum est. Aperiendum est igitur, quid sit voluptas;

Et adhuc quidem ita nobis progresso ratio est, ut ea duceretur omnis a prima commendatione naturae.